Καβάλα: Το μουσείο που έγινε καπνός του Γιάννη Εριφυλλίδη

Το μουσείο που έγινε καπνός

Με αφορμή την επιτυχημένη διοργάνωση στην Καβάλα του 1ου επιστημονικού συνεδρίου για τον καπνό πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν για το Μουσείο Καπνού της πόλης μας. Ορισμένες, όμως, αλήθειες τεχνηέντως αποσιωπήθηκαν.

Το Μουσείο Καπνού ιδρύθηκε το 2003 επί Δημαρχίας Στάθη Εριφυλλίδη. Τότε στεγάστηκε προσωρινά στο κτίριο της Κ. Παλαιολόγου 4, με την προοπτική να μεταστεγαστεί σε χώρο της Δημοτικής Καπναποθήκης το συντομότερο δυνατό. 15 χρόνια μετά, οι συλλογές του Μουσείου Καπνού βρίσκονται ακόμη στον «προσωρινό» χώρο φιλοξενίας τους.

Τι μεσολάβησε όμως;

Αλήθεια πρώτη: το Μουσείο Καπνού ήταν έτοιμο να λειτουργήσει στη Δημοτική Καπναποθήκη στο τέλος της δεύτερης θητείας του Στάθη Εριφυλλίδη (επισυνάπτεται φωτογραφία της ανακαινισμένης ήδη από το 2003 Δημοτικής Καπναποθήκης). Δεν μιλάμε για ολοκλήρωση μελετών (για τις οποίες γίνεται λόγος σήμερα, 15 χρόνια μετά) – αυτές είχαν προ πολλού ολοκληρωθεί και παραδοθεί – το κτίριο είχε ανακαινιστεί, είχαν φτιαχτεί από τους τεχνικούς του Δήμου Καβάλας μέχρι και οι προθήκες, στις οποίες θα τοποθετούνταν τα εκθέματα του Μουσείου, με απλά λόγια ήταν ΟΛΑ ΕΤΟΙΜΑ για να λειτουργήσει το Μουσείο Καπνού.

Αλήθεια δεύτερη: η διοίκηση του κυρίου Σιμιτσή (επίλεκτο μέλος της οποίας ήταν και ο κύριος Μουριάδης) χωρίς κανέναν προφανή λόγο αποφάσισε να μην λειτουργήσει το Μουσείο Καπνού και να εκπονήσει εκ νέου μελέτες. Για ποιον λόγο εκ νέου μελέτες για ένα έτοιμο έργο; Αν αυτό δεν είναι κατασπατάληση του χρήματος των δημοτών της Καβάλας, τι είναι;

Αλήθεια τρίτη: το 2007 τμήμα της Δημοτικής Καπναποθήκης καταστράφηκε από πυρκαγιά. Κάηκε ή το έκαψαν; Και ρωτάω καλόπιστα, διότι δεν άκουσα να έγινε έρευνα και να αποδόθηκαν ευθύνες για τα αίτια μιας πυρκαγιάς που κατέστρεψε ένα στολίδι της πόλης. Σε οποιοδήποτε πολιτισμένο μέρος του κόσμου η έρευνα αυτή θα ήταν κάτι το αυτονόητο. Στην Καβάλα της διοίκησης του κυρίου Σιμιτσή (και συνεργατών) δεν ήταν.

Αλήθεια τέταρτη: οι έτοιμες προθήκες του Μουσείου Καπνού δωρίστηκαν από τη διοίκηση του κυρίου Σιμιτσή σε διάφορους συλλόγους της Καβάλας. Με ποιο σκεπτικό; Δεν ήταν του γούστου τους; Ήταν άχρηστες; Το αποτέλεσμα δεν είναι ότι τώρα πρέπει να ξαναφτιαχτούν προθήκες ποιος ξέρει με τι κόστος για εμάς του δημότες της Καβάλας; Δεν είναι αυτό κατασπατάληση του χρήματος των δημοτών της Καβάλας και απαξίωση της δημοτικής περιουσίας;

Αλήθεια πέμπτη: και η σημερινή διοίκηση της κυρίας Τσανάκα ακόμη στο στάδιο των μελετών βρίσκεται. Μελέτες επί μελετών από το 2007 και μετά για ένα έργο το οποίο ήταν έτοιμο να λειτουργήσει. 12 χρόνια μελέτες και από ένα μεγάλο μηδενικό τόσο στη διοίκηση του κυρίου Σιμιτσή όσο και στη διοίκηση της κυρίας Τσανάκα για τις ενέργειες που έκαναν για τη λειτουργία του Μουσείου Καπνού.

Συμπέρασμα: τα συμπεράσματα δικά σας (άλλωστε προκύπτουν αβίαστα και από τις παραπάνω σκέψεις), μία παρατήρηση μόνο: 12 χρόνια τώρα έχουν τα ηνία της διοίκησης της πόλης άνθρωποι οι οποίοι οδήγησαν την Καβάλα στο τέλμα στο οποίο βρίσκεται. Δεν το λέω εγώ αυτό, το λέει ο κόσμος που δικαίως αγανακτεί γιατί η πόλη μας και η καθημερινότητά μας συνεχώς υποβαθμίζεται. Το Μουσείο Καπνού είναι ένα, μικρό μεν, πολύ χαρακτηριστικό δε, παράδειγμα της τακτικής που έχει ακολουθηθεί όλα αυτά τα χαμένα χρόνια. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι (ναι οι ίδιοι ακριβώς, γιατί και η παράταξη του κυρίου Μουριάδη συνέχεια της πρώην διοίκησης του κυρίου Σιμιτσή είναι) θα διεκδικήσουν πάλι την ψήφο μας, αλληλοκατηγορούμενοι για έλλειψη οράματος και έργου. Και το χειρότερο είναι ότι ως προς αυτό το σημείο και οι δύο έχουν δίκιο: ούτε όραμα υπήρξε ούτε έργο παρήχθη τα τελευταία 12 χρόνια.

Δεν ήρθε πια η ώρα για κάτι καινούριο;    

Γιάννης Εριφυλλίδης

Επικεφαλής Ομίλου Κοινωνικού και Πολιτικού Προβληματισμού «Η Καβάλα μπροστά»