Μούτσης Κωνσταντίνος: Τι να την κάνεις την εμφάνιση αν δεν υπάρχει ταλέντο…

Ο Κωνσταντίνος Μούτσης  είναι ένας νέος ταλαντούχος ηθοποιός, με ένα αρκετά μεγάλο βιογραφικό. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Αποφοίτησε από το τμήμα Χημείας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (2009) & από την Ανώτερη Δραματική Σχολή “Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη” (2012), ενώ παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής – σκηνοθεσίας – κινηματογράφου στο “θέατρο των Αλλαγών” (2007 – 2009).

Το θέατρο πως προέκυψε;

Ναι μεν από μικρός είχα την τάση να ασχολούμαι με τα καλλιτεχνικά δρώμενα (όπου έβρισκα τρόπο χωνόμουν – σε παραστάσεις στο σχολείο, στο φροντιστήριο) αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό. Όταν ολοκλήρωνα τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο, είχα την ανάγκη να ενταχθώ σε μια θεατρική ομάδα, να λάβω γνώσεις, αλλά όσο περνούσε ο καιρός δε με κάλυπτε – οπότε και πήρα την απόφαση να μπω σε μια δραματική σχολή. Όλα τα άλλα πήραν το δρόμο τους σιγά σιγά.

Εν μέρη έχεις μία διπλή ζωή… Είσαι καθηγητής Χημείας και Ηθοποιός… κατά πόσο είναι δύσκολο να συνδυαστούν αυτά τα δύο?

Δυστυχώς, το μεγαλύτερο ποσοστό των ηθοποιών σήμερα δεν έχει τη δυνατότητα να βιοποριστεί από το επάγγελμα αυτό. Είναι επιτακτική ανάγκη λοιπόν, να εργάζεται κάποιος και σε άλλον τομέα. Είναι πολύ σύνηθες. Το αρνητικό της υπόθεσης είναι πως συχνά τα ωράρια συμπίπτουν και η έλλειψη χρόνου δημιουργεί πολλά προβλήματα, παρ’ όλ’ αυτά, στη δική μου περίπτωση θέλω να αναφέρω πως είμαι τυχερός γιατί λατρεύω και τα δυο μου επαγγέλματα. Οπότε με καλή διάθεση και κατανόηση όλα επιτυγχάνονται και όλα συνδύαζονται

Μήπως φταίει το γεγονός ότι θεωρούν την ηθοποιία ένα σχετικά εύκολο επάγγελμα που θα βγάλουν εύκολα χρήματα?

Πιθανόν πριν καμιά δωδεκαριά χρόνια, όταν η τηλεόραση είχε ατέλειωτα σίριαλ, κάποιοι νέοι να θέλησαν να γίνουν ηθοποιοί και να πίστευαν πως θα γίνουν μέρος αυτού του λεγόμενου star system – αλλά νομίζω πως το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών δραματικής σχολής κατανοεί από τον πρώτο μήνα κιόλας της φοίτησής του, πως σε αυτό το επάγγελμα δεν υπάρχουν λεφτά – είναι ελάχιστο το ποσοστό των ανθρώπων που βγάζει εύκολα χρήματα (έως και μηδαμινό σήμερα).

Τι πιστεύεις ότι είναι πιο ισχυρό… το ταλέντο ή η εμφάνιση;

Η εμφάνιση ίσως να είναι απλώς ένα εφαλτήριο που βοηθάει έναν ηθοποιό σε περιορισμένη όμως γκάμα ρόλων – συνθηκών. Τι να την κάνεις την εμφάνιση αν δεν υπάρχει ταλέντο; Και τι ακριβώς είναι το ταλέντο; Και αν έχεις ταλέντο, τι να το κάνεις αν είσαι τεμπέλης; ‘Η αν έχεις άθλιο χαρακτήρα δίχως ήθος; Είναι μια τεράστια κουβέντα που θα μπορούσε να ανοιχθεί πάνω σε αυτά τα ζητήματα! Το δικό μου πιστεύω είναι πως όλα χρειάζονται, ταλέντο, δουλειά, συναδελφικό ήθος, φαντασία.

Ορφέας κ Ορέστης… μια αληθινή ιστορία η οποία εξελίσσετε πριν από χρόνια κάπου στην Ελλάδα…

Πράγματι, η ιστορία αυτών των δύο αγοριών συνέβη κάποιες δεκατίες πριν. Η μητέρα τους ήταν αλκοολική, τα κακοποιούσε και έφτασε στο σημείο (όταν αυτά ήταν ακόμη σε νηπιακή ηλικία) να τα κλειδώσει στο υπόγειο για 13 ημέρες χωρίς νερό ή τροφή. Έπειτα εξαφανίστηκε. Αυτή είναι και η βάση του θεατρικού έργου που έγραψε η Έφη Μεράβογλου & έπειτα πρόσθεσε τις δικές της πινελιές μυθοπλασίας ώστε να πάρει ζωή το έργο της “Ορφέας & Ορέστης”.

Σε είχε σοκάρει η πρώτη ανάγνωση του σεναρίου;

Αν & η αληθινή ιστορία αφορά σε δύο αγόρια, η Έφη είχε γράψει πρώτα το έργο αυτό για δυο κοπέλες (Ισμήνη & Καλυψώ λέγεται) και έτσι πριν καν διαβάσω το κείμενο είχα δει εκείνη την παράσταση, όπου ναι, με είχε σοκάρει το τι μπορεί να προκαλέσει στον ψυχισμό ενός παιδιού η άσχημη συμπεριφορά των γονέων. Έτσι, όταν διάβασα το έργο στην εκδοχή των δυο αγοριών, ήμουν ήδη υποψιασμένος.

Ο Ορφέας για εσένα είναι ένα πρόσωπο με τις δίκες του ιδιαιτεροτητες;

Είναι μια πληγωμένη ψυχή. Δυστυχώς αν κοιτάξουμε γύρω, η κοινωνία μας βρίθει από πληγωμένες ψυχές, είτε για όσα τους συνέβησαν όταν ήταν σε μικρή ηλικία (βλέπε τον Ορφέα & τον Ορέστη και δυστυχώς αμέτρητα αντίστοιχα ανήλικα πλάσματα που κακοποιούνται τίνι τρόπο) είτε για όσα τους συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Ο κάθε άνθρωπος, αναλόγως των αντοχών του, αναπτύσσει & τις αντίστοιχες ιδιαιτερότητες. Ο Ορφέας, δυστυχώς, έχει πολλές από αυτές, οι οποίες για να εξαλειφθούν, χρειάζονται βοήθεια ειδικού.

Έμειναν ακόμα λίγες παραστάσεις… τι θα κρατήσεις από το συγκεκριμένο έργο;

Στη συγκεκριμένη παράσταση, δούλεψα διαφορετικά από οποιαδήποτε άλλη φορά στο παρελθόν ως ηθοποιός. Με τη βοήθεια της Έφης, αλλά και του “συμπαίχτη” μου (Διονύσης Νικολόπουλος ο θεατρικός μου αδερφός), μελέτησα σε βάθος των ψυχισμό ενός νέου ανθρώπου που έχει κακοποιηθεί και που πάσχει από μια σπάνια νόσο, η οποία ονομάζεται Μεταιχμιακή Διαταραχή Προσωπικότητας. Οπότε νομίζω πως ένα πράγμα που θα κρατήσω είναι η μελέτη και οι πρόβες που έγιναν ώστε να πάρει παραστάσιμη μορφή το έργο αυτό.

Ποια είμαι η επόμενη επαγγελματική σου κίνηση;

Αυτή την περίοδο έχω την ανάγκη να δημιουργήσω κάτι με τη βοήθεια ορισμένων φίλων – συναδέλφων. Αυτό όμως είναι ακόμη σε εμβρυική μορφή. Ο Ορφέας & Ορέστης, θα παιχτεί στην Πάτρα & στη Θεσσαλονίκη κάποιες μέρες πριν το Πάσχα που δεν έχουν οριστεί ακόμη. Συνεχίζουμε την παράσταση “οι 5×4 αυτοσχεδιάζουν” με επικεφαλής της ομάδας την Έλενα Μαμασούκα. Θα συμμετέχω & στο web series του Νεκτάριου Μπουτεράκου Hellenes. Και για το καλοκαίρι ευελπιστώ σε μια επανάληψη της κωμωδίας του Κώστα Παπαγεωργίου “Σίσυφος” σε σκηνοθεσία Ακίνδυνου Γκίκα. Αυτά είναι τα πιο βραχυπρόθεσμα σχέδια. Ας ελπίσουμε πως τα καλύτερα έρχονται.

Τι θέλεις να σου φέρει ο καινούργιος χρόνος; 

Πέρα από τα κλασικά κι απολύτως απαραίτητα (υγεία, αγάπη), θα ήθελα απλώς να συνεχίσει τη δουλειά του προηγούμενου! Το 2015 ήταν μια υπέροχη χρονιά για μένα, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό στις μέρες που διανύουμε (δεδομένου πως τα πράγματα είναι σκληρά για πολλούς συνανθρώπους μου). Είμαι ευγνώμων, που έχω την υγεία μου και που το 24ωρο μου απαρτίζεται από δραστηριότητες που εγώ έχω επιλέξει και με κάνουν ευτυχισμένο. Μακάρι να συνεχίσουν όλα να μου πηγαίνουν έτσι!

Βιογραφικό σημείωμα:  ΜΟΥΤΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Αποφοίτησε από το τμήμα Χημείας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (2009) & από την Ανώτερη Δραματική Σχολή “Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη” (2012), ενώ παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής – σκηνοθεσίας – κινηματογράφου στο “θέατρο των Αλλαγών” (2007 – 2009). Συμμετείχε στις δραστηριότητες & στις παραστάσεις του θεατρικού εργαστηρίου του δήμου Βύρωνα με σκηνοθέτη τη Λίλιαν Δημητρακοπούλου (2006 – 2010). Συμμετείχε σε σεμινάρια υποκριτικής – κίνησης – φωνής με: Κώστα Γάκη,  Έλενα Γεροδήμου, Αποστολία Παπαδαμάκη,  Maximme Franzetti , Χάρις Αμουντζά, Χρυσούλα Κεχαγιόγλου, Ρηνιώ Κυριαζή & Σπύρο Παζιώτη. Συμμετείχε στις ταινίες μικρού μήκους: «CasusBelli» του Γιώργου Ζώη (2010), «Σάπια φρούτα» του Λευτέρη Γκώρου (2013), «Κασκώλ» του Χρήστου Στάμου (2014), «the one left» (2015) του Νίκου Πουρλιάρου, «Afterάδικο» του Παναγιώτη Ποντικίδη (2015) & «Αχίλλειος φτέρνα» (2015) του Νίκου Πουρλιάρου & στις μεγάλου μήκους: «Εσπερινή συμφωνία» του Χρήστου Βούπουρα (2014), «’Ετερος εγώ» του Σωτήρη Τσαφούλια (2015), &«Λούνα Μπαρ»του Σπύρου Μιχαλόπουλου. Σκηνοθέτησε το  «Τίτα – Λου» της CatherineAnne, για το πρώτο φεστιβάλ νέων (“Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη”/2012) & μαζί με την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη το «Στο βάθος του αδιεξόδου» της MadameM (“Bios” & “Vault”/2014). Σκηνοθέτησε & το «οι 7 κλαίουσες»  της MadameM (Παραμυθίας”/2014 – 5). Συμμετείχε στις εξής θεατρικές παραστάσεις: «La Vie», χοροθέατρο του Γιάννη Παπαθανασίου (“Χώρα”/2010), «Οι μαγειρικές ιστορίες του κυρίου Νταν», παιδικό του Νικόλα Ράπτη (“Ιλίσια”/2011), «Οικολογία και Σκηνή» σε σκηνοθετική επιμέλεια του Κώστα Γάκη (“ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης”/2011), «Μετρημένες Μέρες», βασισμένο στο “Αριθμημένοι” του Elias Canetti,  σε σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη & της Βάσιας Ατταριάν (“ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης”/2012),  «Και έβρασαν οι ιπποπόταμοι στις γούρνες τους» των William Burroughs και Jack Kerouac, σε σκηνοθεσία του Άγη Εμμανουήλ (“Κ44”/2012), «Όπως παλιά», μουσικοθεατρική παράσταση (bar theater/2012), «Ταξίδι» με την OPER(O)TEAM (“Μουσείο ΜΠΕΝΑΚΗ”/2012),«Η Μαργαρένια& το μεγάλο ταξίδι» παιδικό της Ελίζας Σολωμού (“Πασάγιο 8”/2013 – 4), «Απ’ τα βάθη της ψυχής» της Βάσιας Καρυτινού σε σκηνοθεσία Γιώργου Πούλη (bar theater/2014), «Dreamville» της Έφης Μεράβογλου (“Χώρος Τέχνης Ασωμάτων/2013 – 4– “SilvioPelico”  1οΤACT Festival, Trieste/2014), «AmorFati» του MaximmeFranzetti (“SilvioPelico” 1οTACT Festival, Trieste/2014), «Καβάφης Επέστρεφε» σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού  (“Θέατρο Βεργίνα” ,“Studio Κυψέλης”/2014 – 5),«Κρέας» του Peter Straughan σε σκηνοθεσία Ιωσήφ Βαρδάκη (“Αγγέλων Βήμα / 2014 –5), «οι 5×4 αυτοσχεδιάζουν» σε σκηνοθετική επιμέλεια της Έλενας Μαμασούκα (“92αρτ”/2015 – 6), «Επί κέρωςτεταγμέναι» του John Van Hasselt (“Θεατρική σκηνή Κάρολος Κουν”/2015)  «Σίσυφος» του Κώστα Παπαγεωργίου σε σκηνοθεσία Ακίνδυνου Γκίκα (“Κηποθέατρο Παπάγου”/2015),  «Οικογένεια Σκαντζόχοιρων», παιδικό του Δημήτρη Τσίρου  (“Άνεσις”/2015) & «Ορφέας & Ορέστης» της Έφης Μεράβογλου (“Λύχνος”/2015-6).