Πολλές φορές στη ζωή, αντιλαμβανόμαστε ότι οι μεγαλύτερες «μάχες» που έχουμε να δώσουμε δεν είναι με τους άλλους, αλλά με τον εαυτό μας. Συχνά, αυτές είναι και οι πιο μακρόσυρτες και ψυχοφθόρες και δυστυχώς, οι πιο πιθανές να χάσουμε, αφού στο τέλος, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από εκείνα που τον καθορίζουν, όσα πηγάζουν απ’ την ίδια την προσωπικότητά του, τα καλά και τα κακά. Το μόνο αντίδοτο σ’ αυτό είναι να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας και να τον αποδεχτούμε ως σύμμαχο στους δύσκολους αγώνες της ζωής μας.
Συμφιλιώνομαι με το παρελθόν μου
Μεγάλο τμήμα όσων μας καθορίζουν αποτελείται από στοιχεία του παρελθόντος μας κι έχουν να κάνουν με την παιδική ηλικία, τον τόπο καταγωγής και την οικογένειά μας, στοιχεία που ίσως θέλουμε να σβήσουμε, ειδικά αν είναι συνδεδεμένα με δυσάρεστες ή συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις.
Καλώς ή κακώς, το παρελθόν δεν μπορεί να σβηστεί, οι πικρίες όμως μπορούν να ξεθυμάνουν, οι κόντρες να εξομαλυνθούν και οι παλιοί λογαριασμοί να κλείσουν, ώστε να πάψουν ν’ αποτελούν βαρίδια στην προσωπική μας εξέλιξη. Όσο για τα συμπλέγματα ή τους φόβους που μπορεί να έχουν ρίζες στις ρίζες μας, όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ότι πρόκειται για φαντάσματα και όχι πραγματικά εμπόδια, τόσο πιο γρήγορα θα εξοικειωθούμε με την παρουσία τους αδρανοποιώντας την αρνητική τους επίδραση στην ψυχολογία, τη συμπεριφορά, αλλά και τις αποφάσεις μας.
Αναγνωρίζω τα ελαττώματά μου
Κανένας άνθρωπος δεν αποτελεί κινούμενο δειγματολόγιο προτερημάτων και όλοι μας, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, κουβαλάμε μία ευρεία γκάμα από ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά που βλάπτουν εμάς, κυρίως, αλλά και τους γύρω μας, δυνητικά.
Το κλειδί, προφανώς, είναι να αναγνωρίσουμε τα ελαττώματα μας ως τέτοια χωρίς να ωραιοποιούμε την πραγματικότητα ή να τη φέρνουμε στα μέτρα μας με τρόπους που αναβάλλουν την αντιμετώπισή της. Τις περισσότερες φορές, τα πράγματα δεν είναι άσπρο-μαύρο κι αυτή η γκρίζα ζώνη ενδιάμεσα μας δίνει πολλά περιθώρια να κρυφτούμε απ’ τους άλλους. Το θέμα είναι να μην κρυβόμαστε απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό, να κάνουμε την ενδοσκόπησή μας συχνά και, χωρίς αυτομαστιγώματα ή μεγαλοστομίες, να βρίσκουμε πως θα διαχειριστούμε τον “κακό” εαυτό μας έτσι ώστε ο καλός να βγαίνει στην επιφάνεια αβίαστα και χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις.
Είμαι ειλικρινής με τους άλλους
Ακόμη και όταν επιτύχουμε μία πρώτη ειρηνική συνύπαρξη με τον εαυτό μας, δε σημαίνει ότι οι φόβοι μας γύρω απ’ το πως μας βλέπουν οι άλλοι εξαφανίζονται διά παντός, αφού στην αλληλεπίδραση με το περιβάλλον μας, κοινωνικό κι επαγγελματικό, βασίζουμε, συνήθως, πάρα πολλά και σημαντικά.
Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, όμως, είναι να σταματήσουμε να διαχειριζόμαστε την εικόνα μας με τρόπο που δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτό που είμαστε, να είμαστε μ’ άλλα λόγια ειλικρινείς, όχι μόνο με τον εαυτό μας, αλλά και με τους άλλους. Έτσι, χωρίς ωστόσο να απεμπολούμε τα φίλτρα μας, παύουμε να προβάλλουμε μία ψευδή εικόνα που απαιτεί διαρκή εγρήγορση και προσαρμογή, γεννώντας νέα άγχη και υπονομεύοντας απ’ τα θεμέλια κιόλας, τις όποιες σχέσεις ευελπιστούμε να χτίσουμε, προσωπικές ή επαγγελματικές.
Απευθύνομαι σε κάποιον ειδικό
Είναι, βέβαια, πολύ πιθανό, αυτά που κουβαλάμε μέσα μας να είναι βαρύτερα απ’ ότι μπορούμε να διαχειριστούμε κι έτσι να βρισκόμαστε να σπρώχνουμε έναν βράχο στην κορυφή του λόφου, απλώς και μόνο για να τον δούμε να ξανακυλά στους πρόποδες, γυρνώντας μας στο μηδέν κι εξουθενώνοντάς μας χωρίς αποτέλεσμα. Τότε, καλό είναι να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό, ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή, που μπορεί να μας καθοδηγήσει καλύτερα προς την αυτογνωσία και τη συμφιλίωση που επιδιώκουμε. Σε κάθε περίπτωση, το ν’ αγαπήσουμε τον εαυτό μας είναι ένα καλό βήμα προς το ν’ αγαπήσουμε και τους άλλους, με τρόπο παραγωγικότερο και ποιοτικότερο και γι’ αυτό αξίζει να το παλέψουμε.
