Η Σοφία  Αδαμίδου διασκεύασε  το αυτοβιογραφικό  κείμενο  της Δήμητρας   Πέτρουλα σε θεατρικό έργο, ο Ένκε Φεζολλάρι το σκηνοθέτησε και  η Βέρα  Κρούσκα  ερμηνεύει  την ηρωίδα  σ’ έναν  σπαρακτικό  μονόλογο,  σαφώς μονοσήμαντο  αλλά εξαιρετικά ενδιαφέροντα, που  ξεκίνησε  από την Καλαμάτα, πέρασε από την Αθήνα και κάνει στάση στη Θεσσαλονίκη  και στη σκηνή  του «Αυλαία». 
  Την  υπογραφή  της  Σοφίας Αδαμίδου  και  στο   «Σωτηρία με λένε»  τη διαβάζουμε μέχρι σήμερα στην εξαιρετική παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε. , όπου  εξακολουθεί να συγκινεί  η   σπουδαία ερμηνεία  της  Έφης   Σταμούλη  στον ρόλο της εμβληματικής  ρεμπέτισσας. Μάλιστα, θα πρέπει να τονίσουμε  ότι  τα έργα  της  Αδαμίδου  «Ήλιος στην πέτρα» και «Πού είναι η μάνα σου μωρή»  εντάσσονται στην Τετραλογία για τον Εμφύλιο, η οποία περιλαμβάνει και τα έργα «Έγκλημα χωρίς τιμωρία» (υπόθεση Πολκ) και «Πώς να μην μοσχοβολά το χώμα» (συνάντηση Εθνικού και Δημοκρατικού Στρατού, στη Νιάλα  των Αγράφων, μια νύχτα θανατηφόρας  χιονοθύελλας). 
  Η Δήμητρα Πέτρουλα  έζησε  τη  σφαγή της  οικογένειάς της  σε ηλικία τριών ετών, στην αυλή του σπιτιού τους, στην τοποθεσία Μοναστήρι  στη Μάνη. Τον πατέρα της τον είδε τελευταία φορά  τον Γενάρη του 1946, όταν κοριτσάκι τριάμισι ετών  πέρασε δύο μέρες τριγυρίζοντας μόνη και νηστική ανάμεσα στα πτώματα της μάνας, των αδελφών της και άλλων τεσσάρων συγγενών, που είχαν βασανιστεί και δολοφονηθεί μπροστά της από ντόπιους  χίτες.  Η πονεμένη βιωματική  ιστορία της έγινε βιβλίο, έγινε θεατρικό έργο  και την κοινωνήσαμε οι θεατές σε μια παράσταση ήσυχη μεν, δυνατή δε. Βουτιά  στην πιο σκοτεινή ιστορική μας περίοδο. Πατρίδα, κόμμα, προδοσίες, επαναστάσεις, αντάρτικα, σφαγές και δάκρυα και πόνος και πληγές σε μια Ελλάδα μοιρασμένη στα χρώματα κόκκινο και μαύρο.  Η πιο απάνθρωπη, η πιο σκοτεινή σελίδα του εμφύλιου σπαραγμού μέσα από τα αθώα παιδικά μάτια. Ζωές  που χάθηκαν τόσο άδικα και μισαλλόδοξα, κεριά-μνήμες αναμμένα, μια τραγωδία δίχως «από μηχανής θεό».
 Το έργο αφορά  αποκλειστικά  τη χαίνουσα πληγή στην  ψυχή της Δήμητρας  Πέτρουλα. Οι θεατές πονέσαμε ,σταθήκαμε στο πλάι της, γευτήκαμε την πίκρα της και προχωρήσαμε, μέσα από τις εξιστορήσεις , λίγα βήματα  πιο πέρα από τον  σπαραγμό στα πεδία των μαχών. Νιώσαμε ότι  μία αδελφοκτόνα σύρραξη  στις ζωές των ανθρώπων, στις σχέσεις, στις φιλίες, στις οικογένειες δεν είναι τίποτα άλλο από  μαύρες μαντίλες και χιλιάδες απουσίες απ’ τη μια μεριά. Κόκκινες σημαίες κι εκατοντάδες εκτελέσεις απ’ την άλλη. Σκύλλα και Χάρυβδη. Μετεμφυλιακή δεξιά εξουσία και αυταρχικά κομμουνιστικά καθεστώτα, παρακράτος, προσφυγιά,  παιδομάζωμα, διώξεις, φυλακές κι εξορίες. Ένας λαός χωρισμένος στα δυο, ματωμένος, γονατισμένος. Ένας λαός θυσία, μια παράλογη θυσία χωρίς νικητές και ηττημένους, χωρίς θύτες και θύματα. Μα κι ένας λαός που πορεύεται στους καιρούς της μνήμης παλεύοντας να σταθεί όρθιος, ν’ αντικρίσει ήλιο κι ελπίδα. Διαφορετικά δεν έχει νόημα να δει κανείς την παράσταση. Με το ένα μάτι ούτε καθαρά βλέπεις ούτε αρτιμελής θεωρείσαι.
  Η  παράσταση έχει την πρέπουσα διάρκεια. Δεν κουράζει, δε μακρηγορεί άσκοπα. Η Βέρα Κρούσκα είναι ηθοποιός έμπειρη, ελέγχει τα εκφραστικά της μέσα, διαθέτει μέτρο μα και ψυχή. Αξιοθαύμαστες συναισθηματικές της  διακυμάνσεις  πέρασαν εύκολα από τη σκηνή στην πλατεία. Εύρημα η ανάθεση ρόλων μπαλαντέρ  στις δυο νεαρότερες και πολύ καλές  ηθοποιούς, οι οποίες ισορρόπησαν την ιστορία  στη θεατρική της μεταφορά, έδωσαν ζωή σε καίριες στιγμές της δραματοποιημένης αφήγησης αναπαριστώντας πρόσωπα και γεγονότα, γεφύρωσαν χρονικά διαστήματα, εξάλειψαν «κοιλιές» στην παράσταση και αναδείχτηκαν σε πολύτιμους αρωγούς της κεντρικής ηρωίδας. Προσωπικά, θα ήθελα να υπήρχαν νοηματικές σιωπές, παύσεις. Θα προσέδιδαν δύναμη στις εικόνες που σχημάτιζαν τα λόγια. Ωστόσο, η παράσταση συγκίνησε το κοινό  και καταχειροκροτήθηκε στο φινάλε.
Συντελεστές:
Θεατρική διασκευή: Σοφία Αδαμίδου
Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι
Σκηνικά – κοστούμια: Χριστίνα  Κωστέα
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Ηθοποιοί: Βέρα Κρούσκα,  Ορνέλλα Λούτη , Αγάπη Παπαθανασιάδου.
 _______________________________________________________

 ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ