Δημήτρης Φραγκιόγλου ”Ο Χλαπάτσας για κάποια χρόνια μου έβαζε τρικλοποδιές”

Ο Δημήτρης Φραγκιόγλου γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και είναι απόφοιτος της σχολής Βεάκη.  Τηλεοπτικά έχει εμφανιστεί σε πολλές σειρές όπως, Ο Ανδροκλής και τα Λιοντάρια του, Της Ελλάδος τα Παιδιά, Η Αναγέννηση ενός Έθνους, Απαράδεκτοι, Και οι Παντρεμένοι Έχουν Ψυχή, Cheek to Cheek, Μόνη εξ’ Αμελείας, Οι Περιπέτειες της Χριστίνας του Ευγ. Τριβιζά, κα. Έχει σκηνοθετήσει τα έργα: Charlie the Chicken, Dreamers, Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας, Όσο για τη Νίνα…,Ένα Άδειο Πιάτο Στο Μπιστρό «Το Μεγάλο Βόδι». Στο ΘΕΑΤΡΟ έχει συνεργαστεί με: το Εθνικό Θέατρο, την Ομάδα Θέαμα, το Θέατρο Μοντέρνοι Καιροί, την Θεατροκίνηση, το Θέατρο Στοά, το Θέατρο Πολιτεία, το Θέατρο Τόπος Αλλού και τα ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ Λάρισας, Καλαμάτας και Ρόδου. Διδάσκει υποκριτική και αυτοσχεδιασμό

1)  Οι 100 ρολόι που δεν πρόλαβα να παίξω, είναι ένας κωμικοτραγικός μονόλογος…  πως ξεκίνησε όλη αυτή η ιδέα; 

Οι ηθοποιοί μας αρέσει να ονειρευόμαστε τους μεγάλους ρόλους. Αλλά τις περισσότερες φορές δεν καταφέρνουμε να τους παίξουμε και πάντα κάποιος άλλος μας φταίει γι αυτό – ανεξάρτητα από τις ικανότητές μας. Επίσης πολύ συχνά έχουμε μια λάθος εικόνα για τον εαυτό μας. Αλλιώς μας βλέπουμε κι αλλιώς μας βλέπουν οι άλλοι.  Κι κάπως έτσι μπαίνει μέσα μας το σαράκι της δυστυχίας. Πάνω σε αυτές τις 2 ιδέες  πάτησα και ξεκίνησα να γράφω τους 100 Ρόλους. Αλλά πιστέψτε με αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τους ηθοποιούς… εννοώ όσο αφορά την καριέρα…

2)   Είστε σε περιοδεία εδώ και πολύ καιρό, ποια είναι τα συναισθήματα σας μετά το τέλος κάθε παράστασης;

Χαρά. Ήθελα πολύ να επικοινωνήσω με το κοινό και να του δείξω και μια άλλη εικόνα του εαυτού μου. Το θέατρο έχει το μεγάλο πλεονέκτημα να είναι ζωντανό και άμεσο  – κάτι που δεν έχουν το σινεμά και η τηλεόραση. Και μου αρέσει η κουβέντα που γίνεται μετά το τέλος της παράστασης με τον κόσμο.

3) Ο Χλαπάτσας είναι ένας ρόλος που σας έχει στιγματίσει;

Ναι. Αλλά τώρα πια είναι οριστικό παρελθόν. Παραμένουμε δυο καλοί φίλοι αλλά ο καθένας συνεχίζει τη ζωή του…

4)  Ο συγκεκριμένος ρόλος πιστεύεται πως σας στιγμάτισε θετικά ή αρνητικά στην μετέπειτα πορεία σας;

Για κάποια χρόνια μου έβαζε τρικλοποδιές. Δεν μπορούσαν να με δουν σε κάποιο διαφορετικό ρόλο. Αλλά αυτή η δυσκολία με δυνάμωσε. Τελικά μου βγήκε σε καλό γιατί με ανάγκασε κατά κάποιο τρόπο να γίνω καλύτερος.

5)  Έχω μιλήσει με αρκετούς συναδέλφους σας, οι πιο πολλοί μου έχουν αναφέρει την υποκριτική ως την προσωπική τους ψυχοθεραπεία… είναι όντως; αυτό ισχύει και για εσάς;

Καθόλου. Η ψυχοθεραπεία είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Για μένα το θέατρο είναι όπως οι ρόλοι που παίζουμε όταν είμαστε παιδιά για να ψυχαγωγηθούμε… απλά έχουμε εξελίξει αυτό το παιχνίδι και το έχουμε κάνει επιστήμη… τέχνη.

6) Ο χώρος σας κρύβει κλίκες και γνωριμίες; Συμπάθειες και αντιπάθειες;

Ο χώρος μας δεν διαφέρει από τους άλλους χώρους. Αυτό το λέω με βεβαιότητα γιατί έχω φίλους και εκτός θεάτρου. Εκεί ο ανταγωνισμός και τα επακόλουθά του, τις περισσότερες φορές, είναι πολύ χειρότερος απλά δεν υπάρχει η αντίστοιχη προβολή και κάποια πράγματα δεν βγαίνουν προς τα έξω.

7) Ποια είναι τα επόμενα βήματα σας… οι επόμενοι στόχοι σας;

Αυτή τη περίοδο κάνω πρόβες, σκηνοθετώ Το Ημερολόγιο Ενός Καλλικάντζαρου. Είναι ένα αντι-Χριστουγεννιάτικο μιούζικαλ που έχω γράψει με τη Χριστίνα Παπαδάκη και βασίζεται σε ένα διήγημα του David Sedaris που σατιρίζει το χαρούμενο πνεύμα των Χριστουγέννων. Δυο άνεργοι ηθοποιοί προσλαμβάνονται ως καλλικαντζαράκια σε ένα πολυκατάστημα για την περίοδο των Χριστουγέννων… Την άνοιξη σκέφτομαι να παρουσιάσω μια φάρσα του Λαμπίς που θα ανέβει για πρώτη φορά στην Ελλάδα.