Τζόυ Μιχαηλίδου: «Είμαι η νύφη που το… ’σκασε τρεις φορές από την εκκλησία!»

Τα βάθη μιας ζωής της γυναίκας που λάτρεψε Σαουδάραβας πρίγκιπας

Η Τζόυ Μιχαηλίδου, χορεύτρια και ηθοποιός, αλλά πάνω από όλα θηλυκό 100%, ήταν εκείνη που αποποιήθηκε τον τίτλο του sex symbol τη δεκαετία του ’80, τον οποίο ήθελαν να της επιβάλουν, προκειμένου να ασχοληθεί με πιο «ψαγμένες» θεατρικές δουλειές σε μικρές θεατρικές σκηνές. 

Από τον
ΑΛΚΙΝΟΟ ΜΠΟΥΝΙΑ

Η κουβέντα μαζί της είναι απολαυστική! Η ίδια περιγράφει με λεπτομέρειες τη συνάντησή της με τον διεθνούς φήμης ηθοποιό Τέλη Σαβάλα, που κατέληξε στη σουίτα του ξενοδοχείου του. Μάλιστα, την εν λόγω συνάντηση μεταξύ τους είχε δει η ίδια λίγο καιρό πριν στον… ύπνο της!

Η Τζόυ μιλάει επίσης για τον έρωτα που είχε για αυτή ένας πανέμορφος Σαουδάραβας πρίγκιπας, ο οποίος ήθελε να την πάρει μαζί του στο Λονδίνο, όμως εκείνη δεν ενέδωσε. Προτίμησε να μείνει στην Ελλάδα, αφού είχε κάποιες δεύτερες σκέψεις σχετικά με την αραβική κουλτούρα.

«Είμαι η νύφη που το ‘σκασε» αποκαλύπτει στην «Espresso», αφού -παρά το αδιαμφισβήτητο σουξέ της στους άντρες- επέλεξε να μην παντρευτεί ποτέ – μάλιστα, τρεις φορές που είχε φτάσει κοντά στον γάμο την… κοπάνησε από την εκκλησία.

Η Τζόυ Μιχαηλίδου υπήρξε μια από τις πιο καλλίγραμμες και δουλευταρούδες χορεύτριες, αλλά και εκείνη που καθιέρωσε το… στρινγκ στα κορμάκια χορού, κάτι εντελώς πρωτοποριακό για την Ελλάδα εκείνη την εποχή. Η εντυπωσιακή καλλιτέχνις αναφέρεται στους «εχθρούς» που έκανε όταν αποφάσισε να φτιάξει το δικό της μπαλέτο, αλλά και την αδικία που βίωσε μόλις αποφάσισε να ασχοληθεί με την υποκριτική, καθώς όταν ο ρόλος της έβγαζε γέλιο, της «έκοβαν» τις ατάκες της!

Επίσης, δεν διστάζει να αναφερθεί στην κατάθλιψη την οποία πέρασε, αλλά και στο κοριτσάκι που γεμίζει τη ζωή της, τη 14χρονη Μαρία από το Παιδικό Χωριό SOS της Βάρης, της οποίας είναι η ανάδοχη μητέρα. Η απόφασή της να ασχοληθεί με έργα ρεπερτορίου την ανανέωσε καλλιτεχνικά, ενώ φέτος εμφανίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Τσάι στη Σαχάρα, πρωταγωνιστώντας -και χορεύοντας- στην παράσταση «Ο συνοδός».

Πού γεννήθηκες;
Στην Αθήνα και το κανονικό μου όνομα είναι Χαραλαμπία. Ο πατέρας μου ήταν επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαίδευσης και η μητέρα μου δικηγόρος και καθηγήτρια της αγγλικής και της γαλλικής γλώσσας. Από μωρό ο μπαμπάς, που καταγόταν από το Τσεσμέ, προτού πάω για ύπνο με έβαζε πάνω στο τραπέζι και χόρευα υπό τους ήχους ανατολίτικων τραγουδιών, όπως είναι το «Σεκερίμ». Δυστυχώς, έφυγε από τη ζωή όταν ήμουν επτά χρόνων και η μητέρα μου, για να μπορέσω να ξεπεράσω τη στενοχώρια μου, με έγραψε στο Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Ετσι αγάπησα τον χορό και όταν έκλεισα τα εννιά, πάτησα πρώτη φορά το σανίδι στο θέατρο Αμιράλ, στο κλασικό χορόδραμα «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι».

Πότε χόρεψες πρώτη φορά σε παράσταση για μεγάλους;
Στα δεκαπέντε μου, ύστερα από πρόταση του θρυλικού θεατρώνη Τάκη Μακρίδη και του θεατρικού συγγραφέα Νίκου Καμπάνη. Εμφανίστηκα ως πρώτη χορεύτρια στο μπαλέτο του σπουδαίου Γιάννη Φλερύ, σε θεατρική παράσταση για μεγάλους στο Ρεξ.

Ηταν εύκολο να κάνεις δικό σου μπαλέτο;
Δούλεψα με μεγάλα ονόματα του χορού, όπως ο Φώτης Μεταξόπουλος, η Νάντια Φοντάνα, ο Τάκης Σαγιώρ, η Λουίζα Μελίντα, ο Γιώργος Δαρζέντας, η Ντόροθυ, ο Ορέστης Δημητρίου, ο Ηλίας Μαρνέρης, ο Γιώργος Γεωργιάδης. Το να κάνω δικό μου μπαλέτο δεν ήταν καθόλου εύκολο, διότι αφενός μεν ήμουν 21 ετών, σε μια πολύ νεαρή ηλικία για τόσες ευθύνες που έχει μια μπαλετίστα, και αφετέρου έπρεπε να πολεμήσω με καταξιωμένους χορευτές και χορογράφους, οι οποίοι ήδη είχαν τη θέση τους στον χώρο. Πολλές φορές δέχτηκα πισώπλατες μαχαιριές. Για παράδειγμα, έκανα οντισιόν για να βρω χορεύτριες στο μπαλέτο μου και μου έστελναν δικά τους κορίτσια, τα οποία λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα μου τα έπαιρναν πίσω. Επίσης, μου έκλεβαν χορογραφίες ή αντέγραφαν τα κοστούμια μου. Ολο αυτό το παρασκήνιο που έζησα μου το αποκάλυψαν, με χαριτωμένο τρόπο και αφού πλέον είχα καταξιωθεί, οι ίδιοι οι «πρωταγωνιστές», αυτοί που με είχαν σαμποτάρει! Πάντως, παρ’ όλα αυτά, δεν τα παρατούσα κι έκανα τις πρεμιέρες μου και τη δουλειά μου κανονικά.

Λένε ότι εσύ καθιέρωσες το στρινγκ στα κορμάκια όταν χόρευες.
Ναι, και αυτό ήταν τότε κάτι πολύ πρωτοποριακό για την Ελλάδα. Την ιδέα μού την έδωσε ο κορυφαίος στο είδος του ενδυματολόγος Γιώργος Μανούσκος, ο οποίος σχεδίαζε τα ρούχα πάνω μου με τις ώρες.

Σε θυμάμαι να χορεύεις και στα μπουζούκια, πλάι σε μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού.
Εχω συνεργαστεί με σπουδαίους τραγουδιστές, όπως ο Μανώλης Αγγελόπουλος, ο Στέλιος Διονυσίου, ο Γιάννης Πάριος, η Νάντια Κωνσταντοπούλου, η Αλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος, η Ρίτα Σακελλαρίου, ο Νίκος Νομικός, η Αντζελα Δημητρίου. Η εμπειρία μου από τις εμφανίσεις μου στα νυχτερινά μαγαζιά είναι και καλή και κακή. Θυμάμαι ένα άσχημο περιστατικό, το οποίο συνέβη το 1990, όταν χόρευα σε ένα μαγαζί στη λεωφόρο Συγγρού: Κάποια παρέα μού πέταξε πάρα πολλά λουλούδια, ανάμεσα στα οποία υπήρχε κι ένα παγάκι, που με πέτυχε στη μύτη και με πήραν τα αίματα. Επαθα διάσειση, γιατί η μύτη μου είχε γίνει σμπαράλια, και με μετάφεραν στο Τζάνειο Νοσοκομείο. Αυτή ήταν και η τελευταία σεζόν που δούλεψα στα μπουζούκια.

Πώς πήρες την απόφαση από χορεύτρια να γίνεις ηθοποιός;
Εξαιτίας ενός σοβαρού ατυχήματος που είχα πάνω στη σκηνή χορεύοντας. Το 1980 εμφανιζόμουν σε μια παράσταση στο Μινώα με τον Τάκη Σαγιώρ και ένα βράδυ δεν είχα κάνει καλή προθέρμανση, με αποτέλεσμα να πάθω μεγάλη ζημιά στο πόδι. Αυτό το ατύχημα με ανάγκασε να δω τα πράγματα αλλιώς και να στραφώ στην ηθοποιία. Μάλιστα, σε αυτό με παρότρυναν δύο μεγαθήρια του ελληνικού σινεμά, ο Γιώργος Καραγιάννης και ο Μιχάλης Λεφάκης, οι οποίοι επέμεναν να φοιτήσω σε δραματική σχολή. Ετσι, γράφτηκα στη σχολή της Ευγενίας Χατζίκου, με καθηγητές τον Θάνο Κωτσόπουλο, τον Θεόδωρο Εξαρχο, τον Νίκο Παπακωνσταντίνου και άλλους εκλεκτούς παλιούς συναδέλφους.

Οι καταξιωμένοι ηθοποιοί πώς αντιμετώπιζαν μια ήδη επιτυχημένη χορεύτρια, που θέλησε να γίνει συνάδελφός τους και να περάσει στα δικά τους… χωράφια;
Οταν είχα βοηθητικούς ρόλους, δεν τους ενοχλούσα. Αλλά και τότε, αν οι ατάκες μου έβγαζαν γέλιο, την άλλη μέρα μού τις έκοβαν, με τη δικαιολογία της αλλαγής του κειμένου. Δούλεψα με ιερά τέρατα σε μεγάλα θέατρα, που ανέβαζαν λαμπερές επιθεωρήσεις, μουσικές κωμωδίες και μιούζικαλ. Εχω παίξει με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, τον Νίκο Σταυρίδη, την Αννα Καλουτά, τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου, την Κατερίνα Γιουλάκη, τον Νίκο Ρίζο, τον Κώστα Τσάκωνα, τον Σωτήρη Τζεβελέκο. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί δεν ήταν καλοί συνάδελφοι. Αντίθετα, οι περισσότεροι όχι απλώς με βοήθησαν, αλλά κοντά τους έμαθα πολλά.

Η εικόνα της ξανθιάς και το αδιαμφισβήτητο σεξαπίλ σε βοήθησαν στην καριέρα σου;
Θα έλεγα ότι αυτά τα δύο στοιχεία που λες, το ξανθό χρώμα των μαλλιών μου αλλά και γενικώς η εξωτερική μου εμφάνιση, με ακολούθησαν για πολλά χρόνια με… ρατσιστικό τρόπο. Τι εννοώ; Δεν με βοήθησαν καθόλου στη μετάβασή μου από τον χορό στο θέατρο. Αρχικά, δεν με έπαιρναν σοβαρά ως ηθοποιό και μου έδιναν να παίξω ρόλους τουρίστριας, πόρνης και άλλων sexy γυναικών. Ομως, δεν με ενδιέφερε να γίνω sex symbol κι έβαψα τα μαλλιά μου κόκκινα αλλά και πιο σκούρα ακόμη για να ξεφύγω από την εικόνα του αισθησιακού θηλυκού. Για να καταλάβεις, όταν με κάλεσε ο Δημήτρης Αρβανίτης να παίξω στις «Ερωτικές Ιστορίες», επειδή δεν ήθελα να κάνω γυμνό, ενσάρκωσα τη μητέρα του Αιμίλιου Χειλάκη, η οποία στην ιστορία είχε κάποιες ερωτικές σκηνές, που έκανε τελικά με τη Χριστίνα Παππά. Πάντως, θέλω να πω ότι και ως ηθοποιός δεν εγκατέλειψα τον χορό, αφού συνέχισε να υπάρχει στην καριέρα μου, είτε ως ενσταντανέ σε μια παράσταση είτε έχοντας αναλάβει τη χορογραφία ενός έργου. Για παράδειγμα, και φέτος που παίζω στο θεατρικό «Ο συνοδός» στο Τσάι στη Σαχάρα, κάποια στιγμή χορεύω έναν βραζιλιάνικο χορό με τον γιο μου.

Στη δεκαετία του ’80 έπεσες πάνω στην άνθηση της βιντεοκασέτας, με αρκετές από αυτές τις ταινίες να έχουν χαρακτηριστεί προχειρότητες.
Ναι, είναι αλήθεια. Οταν βγήκα στο επάγγελμα του ηθοποιού, το σινεμά ήταν σε πτώση και σε άνθηση οι βιντεοκασέτες. Ωστόσο, εγώ δεν γύρισα πολλές βιντεοταινίες, γιατί δεν ήθελα να φθαρώ.

Ομως, και τηλεοπτικά δούλεψες δίπλα σε μεγάλα ονόματα.
Ξεκίνησα στη λεγόμενη «χρυσή εποχή» της ασπρόμαυρης ΥΕΝΕΔ, συμμετέχοντας σε μουσικοχορευτικά σόου, όπως το «Εξήντα λεπτά χωρίς λεφτά» του αείμνηστου Αλέκου Σακελλάριου, συνέχισα συμμετέχοντας σε μεγάλες τηλεοπτικές σειρές στην ΕΡΤ, σαν το «Ορκιστείτε παρακαλώ», «Το κεφάλι της Μέδουσας», «Το πάθος» και το «Αγάπη στο Αιγαίο», παραγωγές με σπουδαίους συντελεστές. Στη συνέχεια, με τον ερχομό της ιδιωτικής τηλεόρασης, συμμετείχα σε επίσης μεγάλες και αγαπημένες τηλεοπτικές δουλειές, όπως το «Πατήρ, υιός και πνεύμα», με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, όπου μου έδωσε την ευκαιρία να υποδυθώ τη δεύτερη γυναίκα του. Μεταξύ άλλων, έπαιξα στα «Συγκάτοικοι στην τρέλα», με τους Κατερίνα Γιουλάκη, Παύλο Χαϊκάλη και Ελντα Πανοπούλου, «Πατέρα, κάτσε φρόνιμα», με τους Βασίλη Τσιβιλίκα και Σοφία Αλιμπέρτη, «Σοφία ορθή», ξανά με την Αλιμπέρτη και τον Απόστολο Γκλέτσο, «Ο Νέστωρ Χαρμίδης περνά στην επίθεση» με τον Δημήτρη Πιατά, «Η ζωή μας μία βόλτα», με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Το 2010 έκανα την τελευταία τηλεοπτική εμφάνισή μου στη σειρά «Οικογενειακές ιστορίες» του Alpha και δεν το κρύβω ότι επιθυμώ διακαώς να επιστρέψω στην τηλεόραση και στο σινεμά, που σήμερα είναι σε «οργασμό», με πολλούς ταλαντούχους νέους σκηνοθέτες.

Για ένα διάστημα, στη δεκαετία του 2000, είχες χαθεί από το καλλιτεχνικό προσκήνιο.
Χάθηκα γιατί ήθελα να είμαι στο πλευρό της μητέρας μου, η οποία έπασχε από καρδιολογικά προβλήματα και Αλτσχάιμερ. Εκείνη η εποχή ήταν από τις πιο δύσκολες της ζωής μου. Κανονικός εφιάλτης. Η μητέρα μου ήταν στο νοσοκομείο, πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και χρειαζόμουν πολλά λεφτά για να αντεπεξέλθω στις υποχρεώσεις της. Εκτός αυτού, τότε ετοιμαζόμουν να παντρευτώ και είχα πάρει δάνειο για την ανακαίνιση του σπιτιού μου. Ομως, δεν είχα δουλειά στο θέατρο, ούτε στην τηλεόραση και για να τα καταφέρω, αναγκάστηκα να δουλέψω σε διάφορα πόστα, όπως πωλήτρια λευκών ειδών και γκαρσόνα σε ταβέρνα στο Παγκράτι. Σε αυτή τη σκοτεινή περίοδο της ζωής μου δεν υπήρχε χέρι να με βοηθήσει και έπαθα κατάθλιψη. Εφτασα στο σημείο να σκέφτομαι να πουλήσω το σπίτι μου. Μάλιστα, έβαλα και αγγελία στις εφημερίδες. Τελικά, ύστερα από πέντε μαύρα χρόνια -η μητέρα μου είχε πεθάνει και είχα χωρίσει από τον σύντροφό μου-, ξύπνησα μια μέρα με άλλη διάθεση και άνοιξα τις κουρτίνες, οι οποίες όλα αυτά τα χρόνια ήταν νυχθημερόν κλειστές. Είπα μέσα μου: «Σήκω και βγάλ’ τα πέρα μόνη σου». Ετσι στάθηκα και πάλι στα πόδια μου, αλλά η επιστροφή μου στον θεατρικό χώρο δεν ήταν εύκολη. Απόδειξη ότι για τέσσερα χρόνια δούλεψα ως αισθητικός και στην προώθηση καλλυντικών σε σπίτια, ενώ και το 2009 ο Νίκος Τσούκας και η Δήμητρα Νομικού με φώναξαν σε θεατρική δουλειά τους, ακολούθησε η Μαίρη Βιδάλη και πάει λέγοντας.

Γιατί δεν παντρεύτηκες;
Τον γάμο τον θεωρώ αιώνια δέσμευση και γι’ αυτό τρεις φορές που ήταν να παντρευτώ, έκανα πίσω. Μάλιστα, στον πρώτο γάμο την… κοπάνησα τρεις μέρες πριν από την τελετή. Είχαν βγει και τα χαρτιά. Τον δεύτερο τον χάλασα έναν μήνα προτού γίνει και ο τρίτος δεν πραγματοποιήθηκε, διότι ακολούθησα το «στρίβειν διά του αρραβώνος». Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ τις δεσμεύσεις και δεν πιστεύω στην αιώνια πίστη, αφού ακόμη και τότε που ήμουν έτοιμη να παντρευτώ καταλάβαινα κάποια στιγμή ότι ο άλλος δεν ήταν μαζί μου. Οταν ένας άντρας σε ποθεί, σε κοιτάζει και διαστέλλονται οι κόρες των ματιών του. Οταν δεν συνέβαινε αυτό, δεν χρειαζόταν να μου πει ότι δεν με θέλει, τον παράταγα εγώ. Είμαι η νύφη που… το ‘σκασε!

Ξέρω ότι βρέθηκαν στον δρόμο σου διάσημοι άντρες, που θα μπορούσες να τους εκμεταλλευτείς επαγγελματικά, αλλά δεν το έκανες.
Υπήρξαν άτομα του θεάτρου -δεν θέλω να πω ονόματα, όσοι ξέρουν… ξέρουν- με τα οποία είχα σοβαρή σχέση, αλλά δεν θέλησα να τα χρησιμοποιήσω στη δουλειά μου, γιατί δεν μου άρεσε αυτού του είδους η καριέρα. Ηθελα να στέκομαι στα δικά μου πόδια. Και εδώ θέλω να τονίσω πως εκείνοι που δεν με ξέρουν καλά μπορεί να φαντάζονται άλλα πράγματα για μένα. Θέλω να πω ότι άλλη είναι η επαγγελματική μου εικόνα και άλλο αυτό που είμαι μέσα μου. Είμαι ρομαντική κατά βάθος.

Στη δεκαετία του ’80 είχε ακουστεί ότι ήταν ερωτευμένος μαζί σου ο Σαουδάραβας πρίγκιπας Φαχντ.
Τι θυμάσαι τώρα! Ηταν ένας κούκλος, πρασινομάτης, πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα. Γνωριστήκαμε σε ένα νυχτερινό μαγαζί, όπου χόρευα, και με εντυπωσίασε με τους ωραίους τρόπους του. Εζησα μαζί του ένα παραμύθι, που κράτησε δυόμισι μήνες, δηλαδή όσο ήταν εκείνος στην Ελλάδα. Οταν ετοιμαζόταν να φύγει για το Λονδίνο, όπου ζούσε, μου πρότεινε να τον ακολουθήσω, έχοντας μάλιστα και τα αεροπορικά εισιτήρια στο χέρι. Δεν πήγα μαζί του, γιατί εκτός από το ότι τότε ήμουνα στα καλύτερά μου και είχα πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις, φοβόμουν και τη νοοτροπία των Αράβων. Μιλάμε για άλλη κουλτούρα, άλλη θρησκεία. Παρ’ όλα αυτά, ύστερα από πέντε χρόνια μού έστειλε και πάλι εισιτήρια για να πάω να τον βρω στο Λονδίνο, αλλά δεν πήγα.

Κάνεις όνειρα;
Και κάνω αλλά και βλέπω, μερικά από τα οποία μάλιστα πραγματοποιούνται αυτούσια (γέλια)!

Οπως;
Στη δεκαετία του ’70 είδα στον ύπνο μου πως ταξίδευα με ένα κρουαζιερόπλοιο μαζί με τη μητέρα μου και τα δύο μας σκυλάκια τσιουάουα κι εκεί κάπου σκόνταψα και έπεσα. Ακούω μια αντρική φωνή να με ρωτάει τι έπαθα και να μου δίνει το χέρι για να σηκωθώ. Τον κοίταξα και κατάλαβα πως ήταν ο Τέλης Σαβάλας, ο ελληνικής καταγωγής διεθνής ηθοποιός, που τότε πρωταγωνιστούσε στην επιτυχημένη ξένη σειρά «Κότζακ». Είδα ότι με κάλεσε στη σουίτα του για να φρεσκαριστώ και βγαίνοντας από το μπάνιο, αντί για τα ρούχα μου, βρήκα μια λευκή τουαλέτα και ένα κολιέ με στρας. Στη συνέχεια ο Σαβάλας, υπό τους ήχους απαλής μουσικής, με πήρε στην αγκαλιά του, αρχίσαμε να χορεύουμε μπλουζ, με φίλησε και τη στιγμή που ξεκίνησε να μου ξεκουμπώνει το φερμουάρ… ξύπνησα. Είπα το όνειρό μου στη μητέρα μου, η οποία μόλις το άκουσε γέλασε και μου είπε: «Είσαι τρελή για δέσιμο». Ε, λοιπόν, το όνειρο αυτό έγινε πραγματικότητα δύο μήνες μετά στο «Κάραβελ», όπου έμενε ο Τέλης και εγώ βρισκόμουν εκεί με τη μητέρα μου για να φάμε στο ρεστοράν του ξενοδοχείου. Οπως και στο όνειρο, έπεσα κάτω, γιατί την ώρα που έμπαινε ο Σαβάλας, γινόταν πανζουρλισμός από τους σωματοφύλακές του και άλλους παρατρεχάμενους, ένας από τους οποίους με έριξε κάτω. Ηρθε εκείνος από πάνω μου -όπως και στο όνειρο-, μου έδωσε το χέρι του για να σηκωθώ και κέρασε εμένα και τη μητέρα μου, γιατί ήθελε να επανορθώσει γι’ αυτό που συνέβη. Οταν τελείωσε μια συνέντευξη που έδινε στον Φρέντυ Γερμανό, με παρακάλεσε να αφήσω τα στοιχεία μου στον γραμματέα του, για να με καλέσει στο επίσημο δείπνο που θα δινόταν προς τιμήν του το ίδιο βράδυ. Πράγματι, πήγα μαζί με τη μητέρα μου, η οποία, για να είμαι ωραία, μου πήρε το πρώτο μάξι φουστάνι, ένα λευκό, όπως εκείνο που είχα δει στον ύπνο μου, και μου έδωσε και ένα στρας κολιέ της. Για να μην τα πολυλογώ, βρέθηκα κάποια στιγμή στη σουίτα του Τέλη, μου ζήτησε να χορέψουμε και πήγε να μου κατεβάσει το φερμουάρ. Οπως και στο όνειρο, τον σταμάτησα, λέγοντάς του πως είμαι παρθένα. Αλλωστε, τότε ήμουν μόνο δεκαπέντε χρόνων. Επειτα από δύο μέρες ο ηθοποιός, που πραγματικά ήταν ευγενέστατος, με κάλεσε να με χαιρετήσει, βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες και μου είπε όταν πάω στο Λος Αντζελες, να τον ψάξω και να τον βρω.

Τα τελευταία χρόνια ασχολείσαι με έργα ρεπερτορίου σε μικρότερες θεατρικές σκηνές.
Από παλιά μού άρεσαν οι μικρές θεατρικές σκηνές, γιατί ανεβάζουν ωραία έργα. Το 1990 δούλεψα στο Πολύτεχνο του Δημήτρη Ιωακειμίδη και ήταν μια πολύ ωραία συνεργασία, όπως κι αυτή που έκανα τα τελευταία χρόνια στο θέατρο Διάχρονο της Μαίρης Βιδάλη, η οποία ανεβάζει έργα ρεπερτορίου. Αλλά κι η φετινή δουλειά στο Τσάι στη Σαχάρα είναι ένα εξαιρετικό μοντέρνο έργο με αξιόλογους συντελεστές.

Νιώθεις μοναξιά;
Οχι. Εχω τις φίλες, τους φίλους, τις γάτες μου, τη βαφτιστήρα μου την Κωνσταντίνα, που είναι οκτώ χρόνων, και ένα 14χρονο κοριτσάκι, τη Μαρία, η οποία φιλοξενείται στο Χωριό SOS της Βάρης και με υπεραγαπά. Είμαι η ανάδοχός της από τότε που ήταν τριών χρόνων. Την επισκέπτομαι τακτικά, παρακολουθώ την πορεία της στο σχολείο και όταν δεν πάει καλά στα μαθήματα, είμαι αυστηρή. Μάλιστα, της αρέσει να ζωγραφίζει, να χορεύει και σε ένα σκετς που έπαιξε στο σχολείο της, κάνοντας το Κολλητήρι του Καραγκιόζη, πήγα και την είδα και ήταν πολύ καλή. Θα σου αποκαλύψω ότι έγινα ανάδοχος, εκτός γιατί το ήθελα πολύ, για να τιμήσω τη μνήμη της πολυαγαπημένης μου μητέρας, η οποία από το 1967, όταν πέθανε ο πατέρας μου, ήθελε διακαώς να υιοθετήσει ένα παιδάκι από την Αιθιοπία. Δεν τα κατάφερε, επειδή έπρεπε να είναι παντρεμένη και δεν ξαναπαντρεύτηκε.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω γιατί επέστρεψες στο ξανθό, το οποίο στο παρελθόν τόσο πολύ είχες… μισήσει;
(Γέλια) Τώρα είμαι ξανθιά επειδή εγώ το θέλω, και όχι γιατί το θέλουν οι άλλοι, για να με πάρουν σε δουλειές!

http://www.espressonews.gr/showbiz/2017/03/158720/tzoy-mihailidoy-eimai-i-nyfi-poy-skase-treis-fores-apo-tin-ekklisia