Αυτός Είναι ο Μοναδικός Δρόμος-Φάντασμα της Θεσσαλονίκης

Ένας παιχνιδιάρης σκύλος μας προϋπαντεί πίσω από τη μεταλλική πόρτα στο τέλος του διαδρόμου. Η βιοτεχνία παπουτσιών του Δημήτρη Χαντζίδη, ο οποίος έχει ζωγραφισμένο στο πρόσωπο ένα πλατύ χαμόγελο, είναι η μοναδική ανθρώπινη επαγγελματική δραστηριότητα στους πέντε ορόφους αυτού του παράδοξου και αχανούς κτιρίου της οδού Ερνέστου Εμπράρ, που καλύπτει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο στα Άνω Λαδάδικα. Από τα παράθυρα της βιοτεχνίας του, που ιδρύθηκε το 1963, παρατηρούμε ότι το κτίριο στην απέναντι πλευρά του δρόμου είναι «δίδυμο» με αυτό στο οποίο βρισκόμαστε: έχει την ίδια ακριβώς κατασκευαστική δομή, ανοίγματα στα παράθυρα και τελειώματα στις γωνίες, σαν να βρισκόμαστε μπροστά στον καθρέφτη.

«Ο δρόμος είχε σχεδιαστεί ως εμπορική στοά, όμως τα κτίρια πάνω από αυτήν δεν ενώθηκαν ποτέ κι έτσι παρέμεινε ένας ιδιωτικός δρομάκος στη βάση δύο δίδυμων κτιρίων εκατέρωθεν», μας εξηγεί ο Χαντζίδης. Ο ίδιος μεγάλωσε μέσα στη βιοτεχνία από πέντε χρονών, θυμάται τα χρόνια που οι όροφοι ήταν γεμάτοι από επιχειρήσεις και ο δρόμος κάτω έσφυζε από εμπορική δραστηριότητα, μια ανάσα πάνω από τη σικάτη Τσιμισκή. «Ως το 2006 είχα δέκα υπαλλήλους ενώ σήμερα είμαι μόνος. Παλιότερα προσπάθησα να μεταφέρω τη βιοτεχνία στη Σίνδο, αλλά δεν έγινε. Κι έμεινα σήμερα μόνος μου, σαν φάντασμα και φύλακας της οικοδομής», σημειώνει.

Στους ορόφους των οικοδομών λειτουργούσαν παλιότερες δεκάδες βιοτεχνίες παπουτσιών. Σήμερα έχει απομείνει μόνο αυτή του Δημήτρη Χαντζίδη

Περπατάμε στους έρημους ορόφους. Πέφτουμε πάνω σε γκράφιτι, σλόγκαν και σπασμένα παράθυρα. Περιστασιακά, μόνο μπάντες πιτσιρικάδων νοικιάζουν χώρους στους υπόλοιπους ορόφους κι η μουσική τους ακούγεται μέχρι κάτω στον δρόμο. Ακόμη και οι Τρύπες είχαν στούντιο στο διπλανό στενό τη δεκαετία του ’80.

Στο ισόγειο των κτιρίων της οδού Εμπράρ, σε μήκος περίπου 150 μέτρων, μετρώ 14 καταστήματα σε κάθε πλευρά του δρόμου: δώδεκα ανοιχτά και 16 κλειστά. Μπαχαρικά, ξηροί καρποί, ένα κηροποιείο, ένα τυπογραφείο, συνεργείο μοτοσικλετών, ένα τυπογραφείο, τα περισσότερα επιχειρήσεις τουλάχιστον 30-40 ετών. Κι επίσης, ένα καινούργιο μπαράκι κι ένα μικρό εστιατόριο.

Τα κτίρια της οδού Εμπράρ μοιάζουν πλέον με έργα τέχνης

Ο χρόνος φαίνεται να σταμάτησε στην οδό Ερνέστου Εμπράρ. Είναι το μοναδικό σημείο της ευρύτερης περιοχής του λεγόμενου Φραγκομαχαλά και της Πλατείας Χρηματιστηρίου που δεν αναπλάστηκε κατά το τελευταίο βιοκλιματικό λίφτινγκ από τον δήμο. «Ο δρόμος είναι ιδιωτικός, ανήκει στους ιδιοκτήτες και τους κληρονόμους των καταστημάτων και των χώρων στους ορόφους, δηλαδή γύρω στα 50 άτομα σήμερα. Όταν ξεκίνησε η ανάπλαση της περιοχής, τα συνεργεία ξεκίνησαν να σκάβουν χωρίς να ρωτήσουν τις ανάγκες μας, δηλαδή θέσεις πάρκινγκ και άλλες τεχνικές λεπτομέρειες. Διαμαρτυρηθήκαμε και αντί να μας ακούσουν, απέκλεισαν μόνο τον συγκεκριμένο δρόμο από το σχέδιο ανάπλασης», μας κατατοπίζει ο Γιάννης Δόξας, ιδιοκτήτης καταστήματος μπαχαρικών στην κάτω πλευρά της Εμπράρ.

Ο ενιαίος κτιριακός όγκος αποτυπώνεται στο σχέδιο πόλης του 1928. Τα επόμενα χρόνια το κτίριο φέρεται να καταστράφηκε από πυρκαγιά και γύρω στο ’50 ξεκίνησε η ανέγερση ενός νέου, στην καρδιά του οποίου επρόκειτο να δημιουργηθεί μια μεγάλη εμπορική στοά. Έως σήμερα στις δυο πλευρές του δρόμου αχνοφαίνεται σε μαρμάρινη επιγραφή: «Στοά Εφαρμοστίδου». Ωστόσο ο ακάλυπτος δεν χτίστηκε ποτέ, χρησιμοποιήθηκε ως δρόμος, και αργότερα, το 1977, μετονομάστηκε σε Ερνέστου Εμπράρ.

http://www.vice.com/gr/read/o-dromos-fantasma-tis-thessalonikis