«“Ο θεός της σφαγής” συνιστά μια παράσταση απολαυστική, μια
εγγυημένη βραδιά ευφορίας στο θέατρο» (Λουίζα Αρκουμανέα, Το Βήμα)
«Λ
επτή όσο και επικίνδυνη ισορροπία, που διατηρείται από το πρώτο
μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράστασης, αναλυτική σκηνοθεσία,
ρεσιτάλ ερμηνειών» (Στέλλα Χαραμή, ToSpirto)
«Πανέξυπνα δομημένη, εξαντλητικά και ευρηματικά δουλεμένη
σκηνοθεσία, ένα κουαρτέτο υψηλών υποκριτικών επιδόσεων» (Άννυ
Κολτσιδοπούλου, Καθημερινή)
«Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης χειρίστηκε την κοινωνική κωμωδία της
Ρεζά με σχολαστική ακρίβεια, προσφέροντας ένα εκρηκτικό θέαμα
συνόλου, καθοδηγώντας τους ηθοποιούς σε ένα δυναμικό πινγκ πονγκ
συναισθημάτων…» (Ελένη Πετάση, Ναυτεμπορική)
Βραβείο κοινού της Athens Voice, καλύτερης παράστασης.
Το έργο
Δύο εντεκάχρονα αγόρια τσακώνονται στο πάρκο και το
αποτέλεσμα του καβγά τους είναι μώλωπες, σκισμένα χείλη και δυο
κατεστραμμένα δόντια. Οι γονείς του θύματος καλούν τους γονείς του
θύτη στο σπίτι τους. Τέσσερεις ενήλικες, καλλιεργημένοι και
πολιτισμένοι, συζητούν το πρόβλημα κι αναζητούν ευγενικά μια λύση.
Λίγη ώρα μετά, τους βρίσκουμε να συμπεριφέρονται πιο ανώριμα και
βάρβαρα από τα παιδιά τους. Τα ζευγάρια επιτίθενται το ένα στο άλλο,
οι γυναίκες στους άνδρες, οι άνδρες στις γυναίκες, ώσπου στο τέλος
είναι όλοι εναντίον όλων. Ο Θεός της Σφαγής εμφανίζεται, ένα χάμστερ
εξαφανίζεται, και κάθε ενήλικη, πολιτισμένη συμπεριφορά δίνει τη θέση
της στον ανήλικο εαυτό και στα ζωώδη ένστικτα που οι τέσσερις ήρωες
κρύβουν μέσα τους.
Τέσσερις άνθρωποι πολύ διαφορετικοί και πολύ αναγνωρίσιμοι.
Ένας μεγαλοδικηγόρος, πραγματιστής και κυνικός, που σίγουρα θα
ήθελε να βρίσκεται αλλού και είναι συνέχεια στο κινητό του (Κ.
Μαρκουλάκης). Η γυναίκα του, μια μπίζνες-γούμαν ενοχική και
αξιοπρεπής που η απελπισία της από την αδιαφορία του άντρα της της
δημιουργεί διάφορα ψυχοσωματικά και…γαστρεντερικά προβλήματα
(Στ. Γουλιώτη).
Ένας έμπορος ειδών κιγκαλερίας, συναινετικός και φιλικός, που
προσπαθεί μάταια να προσαρμοστεί στην εικόνα που θέλει η γυναίκα